Als kind had ik al een buitengewone belangstelling voor de maritieme wereld. Uren stond ik langs de oever van de Nieuwe Waterweg bij Hoek van Holland en keek ik dromerig naar de in- en uitvarende schepen. Voortdurend bedacht ik avonturen die de ruige zeelieden zouden beleven.
Nog maar net had ik mijn met veel moeite behaalde diploma van de middelbare school op zak of ik fietste naar een rederij in Rotterdam in de veronderstelling dat ze daar zaten te wachten op een Hollandse schoolverlater. Vol goede moed nam ik plaats tussen de Filipino’s en andere zeebonken uit Azië.
Tien minuten later verliet ik teleurgesteld het pand. Ik had niet eens een gesprek gehad met de chef bemanningszaken. Zelfs zijn secretaresse kwam niet verder dan de mededeling dat er geen vacatures waren voor zeelui in spé. Op de fiets terug naar huis realiseerde ik me dat dit het einde was van mijn nog niets eens begonnen maritieme loopbaan.
Na deze ontluisterende ervaring vangt mijn werkzame leven aan in een klein stadje op de Veluwe dat, ingeklemd tussen de bossen, weinig mogelijkheden biedt om mijn zo gekoesterde droom werkelijkheid te laten worden.
Schrijven en zeilen
Mijn passie voor schepen en varen laat me echter niet los. Na een aantal jaren slaag ik erin een functie te vinden die aansluit bij hetgeen ik zo graag wil: varen. Toch duurt het nog geruime tijd voordat ik mijn ambtelijke pet aan de wilgen hang. Niet vanwege een topbaan die op mijn pad komt, maar omdat ik mijn eigen koers wil bepalen. Als freelance journalist kan ik vanaf dat moment mijn belangstelling voor alles wat zich in de maritieme wereld afspeelt combineren met met mijn andere passie, schrijven.
In mijn spaarzame vrije tijd ben ik op het water te vinden. Eerst in een klein open bootje, later in een iets groter klein open bootje en daarna in een echt kajuitjacht van een meter of zeven. De groei zit er aardig in en zodra mijn ene boot voldoende is opgeknapt om er volop van te genieten, verkoop ik hem weer voor het andere uitdagende project.
Tijd voor een andere hobby
Dan krijg ik de kans van mijn leven. Niet alleen kan ik gaan schrijven voor een toonaangevend watersportblad, na verloop van tijd krijg ik er zelfs de leiding over. Eindelijk kan ik van mijn hobby mijn werk maken. “Hoogtijd voor een andere hobby”, merkt een goede vriend droogjes op als hij mij feliciteert met mijn nieuwe betrekking. Zijn advies volg ik niet op, maar de opmerking blijft wel in mijn geheugen hangen.
Wat er nu gebeurt, staat namelijk haaks op mijn verwachtingen. Nog nooit was ik zo weinig op het water. Vaak denk ik aan de tijd dat ik op maandag al in de weer was met de voorbereidingen voor het komende zeilweekend. Op vrijdag met het gezin en de boodschappen in de auto en als het even kon diezelfde avond nog de haven uit.
Dat is namelijk het mooie van een hobby. Iets totaal anders doen dan je dagelijkse routine. Je zinnen verzetten. Inspiratie en creativiteit opdoen voor een nieuwe werkweek. Van je werk je hobby maken is net zoiets als gaan wonen op je favoriete vakantiebestemming, hoe exotisch die ook is. Na verloop van tijd is de sensatie weg en wordt zelfs die spectaculaire zonsondergang gewoon.
Zou ik dan toch de raad van mijn gewaardeerde vriend moeten opvolgen? Ik denk erover na en neem na enige tijd een resolute beslissing, omdat ik weet dat hij gelijk heeft. Maar mijn hobby opgeven? Nee, er is een alternatief. Ik zeg mijn baan vaarwel.
Dit blog publiceerde ik eerder op www.zeilhelden.nl.
Geef een reactie