Vorig jaar verlieten we Portimão, in het zuiden van Portugal, met een weemoedig gevoel. In de twaalf jaar dat we er een ligplaats hadden, was de marina toch een beetje ons tweede thuis geworden. Na een bewogen tocht van ruim 800 mijl ariveerden we in Sant Carles de la Rapita. Daar voelden we ons al snel thuis, maar nu is het moment gekomen om een drastische beslissing te nemen.

Dit voorjaar hadden we nog wilde plannen: zes maanden zouden we gaan varen. Dat ging niet door, want Geomares in Lemmer bood mij een uitdagende functie aan: content manager van Hydro International.

Inderdaad, een ‘offer you can’t refuse’. Dat deed ik ook niet, maar die beslissing had wel verstrekkende gevolgen. Veel gelegenheid om langere tijd naar de boot te gaan zouden we niet hebben. Zeilen langs onbekende kusten? Voorlopig zou het er niet in zitten.

Nadat we de nieuwe situatie eens goed op ons hadden laten inwerken, namen we een kloek besluit: de boot komt terug naar Nederland. Niet op eigen kiel, maar op een dieplader.

Op een dieplader

Voortvarend gingen we aan de slag om dat project voor te bereiden. Al snel kwamen we tot de slotsom dat we naar Port Napoleon in het zuiden van Frankrijk zouden moeten varen om daar de Nomas op de kant te laten zetten in afwachting van het vervoer naar Nederland.Dat betekende een tocht van driehonderd mijl langs een van de mooiste kusten van de Middellandse Zee. Vooral de Costa Brava maakte indruk op ons. In ons digitale logboek zullen we nog beschrijven we hoe die tocht verliep.

Inmiddels staat de Nomas veilig op de kant. Binnenkort vertrekken we weer naar Frankrijk om het aanstaande transport verder voor te bereiden. Zo moeten we de antennemast demonteren, net als de paal van de windmolen, de buiskap en de zonnepanelen. Volop werk aan de winkel dus, maar het vooruitzicht dat de boot over een paar maanden in onze ‘achtertuin’ ligt maakt veel goed.