Erg opwekkend klinkt het niet: ‚Costa da Morte’, oftewel ‚Kust des doods’. Toch moeten we er langs als we verder naar het zuiden willen. Gelukkig zijn de omstandigheden gunstig en komen we zonder kleerscheuren in Muros.

Bedrijvigheid

Zes onrustige nachten hebben we doorgebracht bij Camariñas. Reikhalzend keken we uit naar het moment waarop de wind zou gaan liggen en de zon opnieuw zou gaan schijnen. Vanmorgen was het zover. Ineens was er weer volop bedrijvigheid in de haven en in de baai. Iedereen wil zijn reis vervolgen. Wij dus ook.

Zoveel wind als er de afgelopen dagen stond, zo weinig waait er nu. Zeilen zit er helaas niet in, maar het is al een genot om in de zon te zitten. We vergapen ons aan de prachtige kust die langzaam aan ons voorbijtrekt. Ruig, maar af en toe ook groen en dik begroeid. Dan weer kaal en woest. Hier en daar een paar huizen en op de kapen een eenzame vuurtoren.

Er staat een forse deining en in de verte zien we de golven breken op de rotsen. Het is niet moeilijk voor te stellen hoe het hier de afgelopen dagen tekeer heeft gegaan. Dat zeelieden dit de ‚Kust des Doods’ noemden kost evenmin veel verbeeldingskracht. Een schip dat op deze kust verdaagd is reddeloos verloren.

Zware deining

Voor ons is het vandaag allemaal minder dramatisch. De zware deining is wat oncomfortabel, maar het uitzicht en het gezelschap van talrijke dolfijnen maakt veel goed. En zonder problemen varen we langs Kaap Finistère, een van de vijf gevaarlijkste kapen ter wereld.

Aan het einde van de middag laten we het anker vallen bij Muros in de gelijknamige ria. Prachtig is het hier en uitstekend beschut tegen alle winden. behalve die uit het zuiden. Opmerkelijk genoeg waait er ’s avonds een licht windje uit die richting, precies de baai in. Het blijft verraderlijk hier aan de ‚Costa da Morte’.