Jaren geleden, we hadden net ons eerste kajuitbootje bemachtigd, vonden we een klein haventje aan de Eem. Voor wie minder bekend is in dit gebied, dit riviertje stroomt van Amersfoort naar de Randmeren. Of andersom. Onze vaar- en zeilervaring was nog minimaal, maar we droomden van verre bestemmingen. Alle verhalen van wereldzeilers verslonden we, uren tuurden we naar zeekaarten of bladerden we in pilots en almanakken. En nu we een boot met een heuse kajuit hadden, behoorden lange tochten tot de mogelijkheden. Dachten we.

Het kwam er toen niet van. Zodra we op de buitenboordmotor de haven uitvoeren, moesten we eerst een hinderlijke beweegbare brug nemen, daarna werden we soms bruut de kant ingedrukt door een vrachtschip en bijna aan de monding van de rivier moesten we dan nog om een pontje heen manoeuvreren.

Zodra we eindelijk het open water van het Eemmeer voor ons zagen, spoedden we ons naar de Dode Hond, om de rest van de dag mijmerend bij het eiland door te brengen. Meestal vonden we het te hard waaien om met ons bootje – we hadden gerede twijfel aan de zeewaardigheid van de oude zeilsloep en aan de zeevastheid van de bemanning – het ruime water op te gaan. Van overnachten in het kale minikajuitje kon geen sprake zijn, vond mijn vrouw en ik kon daar niets tegenin brengen. Aan het einde van de dag tuften we dus weer terug.

Uiteindelijk werd het allemaal beter. Er kwam een groter bootje, toen nog een iets grotere en zo ging dat met enige regelmaat door. Ook ons vaargebied paste zich geleidelijk aan. Immers, we bleven dromen van een avontuurlijk tocht naar een exotische bestemming.
Na flink wat mijlen, enige schade en een beetje schande konden we die droom realiseren en meerden we na een prachtige tocht af in een Zuid-Europese haven. Tocht lonkte ook daar weer de horizon. Die lichte onrust blijft blijkbaar altijd bestaan.

Veel zeilers kennen dat gevoel en willen op zoek naar het onbekende; slechts enkelingen voegen de daad bij het woord. Een aantal van hen trof ik onlangs tijdens onze jaarlijkse ‘uitzwaaidag’ in Loosdrecht. Het was een gemêleerd gezelschap. Zeilers op leeftijd die voor onbepaalde tijd vertrekken, gezinnen met kinderen die een rondje Atlantic gaan maken en jonge mensen die er een jaartje tussenuit gaan om zich na terugkeer weer op hun carrière te storten.

Eén ding hebben ze gemeen: ze maken hun droom waar. Of, zoals één van de deelnemers het treffend verwoordde: ‘Je moet er niet over zeuren. Als je het echt wilt, moet je gewoon gaan’.

Deze column verscheen eerder in Zeilen.