Daar hebben we ons al een poosje op verheugd, voor anker in de baai bij Cascais. Na de lange tochten van de afgelopen dagen en het debacle van Figueira da Foz, hebben we behoefte aan een romantische avond. Dat kan hier, maar we zijn niet de enigen.

Prijzige haven

Zelfs de Reeds Almanac meldt het, de jachthaven van Cascais is behoorlijk aan de prijs. Voor onze boot zouden we al snel zestig euro per nacht moeten aftikken. Daar krijg je dan wel een fles wijn voor cadeau. Niet zo vreemd dus, dat het behoorlijk druk is in de baai naast de haven. Voor degenen die wel een nachtje tegen een blinde muur willen aankijken is er overigens voldoende plaats in de marina.

Wij laten dus lekker het anker vallen en nestelen ons in de kuip waar we ons tegoed doen aan het fraaie uitzicht op de voor anker liggende zeeschepen aan de ene kant en het strand aan de andere kant.

Lissabon of niet

Even twijfelen we. Blijven we hier een extra nachtje liggen of niet. Vanuit Cascais is er namelijk een uitstekende treinverbinding met Lissabon en we willen al jaren een keertje naar de Portugese hoofdstad. Uiteindelijk besluiten we dat niet te doen. We willen naar Portimão en dat vergt nog op zijn minst twee lange tochten.

Bovendien zijn de afgelopen dagen ons niet in de koude kleren gaan zitten. Zeker die aanvaring in Figueira da Foz niet. We hadden het nog niet eerder gemeld, maar die motorboot, dat was dus een patrouillevaartuig van de maritieme politie. En die tussenstop in Peniche was ook weer enerverend.

Rust in Peniche

Acht jaar geleden kwamen we ’s avonds laat in Peniche aan. Rond de kaap werden de zeilen bijna uit de lijken geblazen en de haven was overvol, waardoor we onze toevlucht tot een meerboei moesten nemen. Dit tot frustratie van een politieman die ons vanaf de steiger gebaarde dat we ons moesten melden.

Nu konden we in alle rust een plekje aan de lange steiger vinden. En weet u welke boot naast ons lag? Inderdaad, een overheidsvaartuig. We lagen dan ook nog maar net vast, toen er al een politie-ambtenaar met een schrijfblok op ons af kwam. Even dachten we dat het met die vermaledijde aanvaring had te maken.

Op onze uitnodiging om even aan boord te komen ging de man niet in. “My boots are a bit dirty”, verontschuldigde hij zich. Zelden zijn we door een wetsdienaar in het buitenland zo correct en voorkomend behandelen als door deze man. En dat ook nog in perfect Engels. En, geen woord over ons akkefietje in Figueira da Foz.

Luie zondagmiddag

Even bijkomen dus, wat orde op zaken stellen en er een ‘lazy-Sunday-afternoon’ van maken. Ik kan u verzekeren, dat lukt.