Bijten, snauwen en grauwen

Zeilers kunnen heel onaardig zijn tegen elkaar. En dan heb ik het niet over het geschreeuw tijdens een spannende wedstrijd. Ook slaat de kop niet op deze aandoenlijke zeehonden. Nee, ik doel op de merkwaardige teksten die ik met enige regelmaat tegenkom op fora of, bijvoorbeeld, onze Zeilenpagina op Facebook.

Ik noem een paar voorbeelden. Omwille van de privacy van de betrokkenen zijn de teksten aangepast, maar ik kan je verzekeren dat ze zijn gebaseerd op de werkelijkheid.

Naar de Wadden

Goed, daar gaan we. Voorbeeld één. Een enthousiaste, beginnende zeiler vraagt tips voor haar eerste tocht naar de Wadden. Als de dag van gisteren herinner ik mij onze ‘maidentrip’ op zout water. Met belangstelling kijk ik dus uit de reacties. Al snel heb ik mijn eerste teleurstelling te pakken. Naast enkele welgemeende adviezen, meent iemand te moeten schrijven: “Waarom zou je in vredesnaam naar de Wadden gaan? Ga zeilen waar ruimte is in plaats van in een stampvolle haven te gaan liggen.” Let wel, ik heb de taalfouten – goed Nederlands schrijven is nu eenmaal niet iedereen gegeven – uit dit citaat verwijderd.

Uiteindelijk gaat de discussie dus niet meer over de vraag hoe je het beste je eerste tocht over het Wad kunt voorbereiden. Nee, de deelnemers aan het digitale gesprek vliegen elkaar in de haren over de kwestie van de volle havens en de zeilers die er een drijvend vakantiehuisje bezetten. Met toenemende verbazing lees ik de verwijten die in vaak kromme bewoordingen over het scherm vliegen.

Drama in België

Gaan we naar voorbeeld twee. Iemand publiceert een kort stukje over de recente dramatische gebeurtenissen in België. Daarbij verwijst zij naar haar voorliefde voor zeilen en haar verlangen de trossen los te gooien om alle ellende even achter te laten. Naast de nodige bijval verschijnen er al snel merkwaardige reacties. Zeker als iemand de schrijfster op een taalfoutje wijst. Woorden als ’taalnazi’ zien het licht. Inderdaad, de discussie gaat plotseling niet meer over de liefde voor het zeilen, maar over de vraag of correct taalgebruik wel noodzakelijk is. Ik zal je de rest van de slecht geschreven teksten besparen, maar neem van mij aan, dat het niveau op zijn minst bedenkelijk is.

Beeldschermen

Net voordat ik dit bericht wil publiceren, maakt mijn vrouw me attent op nog een bijzondere discussie. Iemand vraagt hulp omdat hij wat apparatuur moet vervangen. Al snel komt er een reactie waarin de vragensteller een stevige veeg uit de pan krijgt. ’t Is immers toch onzin dat je twee beeldschermen wilt vervangen terwijl er zoveel multifunctionele ‘screens’ in de handel zijn. Gebruik die en maak de overgebleven gaten dicht. Let wel, geen goedbedoeld advies, maar een flinke draai om de oren.

Dit zijn slechts drie voorbeelden die ik recent op een Facebookpagina zag verschijnen. Ik zou ze kunnen aanvullen met reacties op andere fora en social media platformen. Dit alles roept bij mij de vraag op waarom sommige lieden zo onverdraagzaam zijn als ze zich uiten op internet. Is het frustratie, is het gebrek aan communicatief vermogen of is het een totaal verkeerde uitleg van het begrip ‘vrijheid van meningsuiting’?

Veeg uit de pan

Ik probeer me ook voor te stellen hoe dit werkt. Stel, de teleurgestelde en licht gefrustreerde man of vrouw komt vermoeid thuis na een hectische dag op de zaak. Het eten is niet klaar, er is niets op TV en in de koelkast staat geen bier. Dan blijft natuurlijk als enige remedie over dat je naar je zolderkamer verhuist, achter het toetsenbord klimt en dan eens even lekker wat medezeilers een veeg uit de pan geeft. Zou het zo gaan?

In ieder geval snap ik het niet. We hebben het over een hobby, iets waar niemand je toe verplicht, maar wat we graag doen in onze vrijetijd. Als je allemaal dezelfde passie deelt heb je toch iets gemeenschappelijks? Waarom dan zo vervelend doen tegen elkaar? Of valt dat onder het begrip: ‘moet kunnen’?

Foto: Mhaesen.