Ooit zei een gewaardeerde collega dat hij het verlaten van de haven en de aankomst op de plaats van bestemming de mooiste momenten van een vaartocht vond. Volgens mij geldt dat niet voor de meeste zeilers. Juist de reis van de ene naar de andere plek bekoort ons. Althans, meestal.
Ik moet bekennen, dat ik verschillende keren reikhalzend heb uitgekeken naar het moment waarop we het anker konden laten vallen in een beschutte baai of vast konden maken aan een stevige steiger in een veilige haven. Toegegeven, ook zeilen onder wat minder riante omstandigheden, kan zijn bekoring hebben, maar dat heeft een hapje met een drankje in de kuip ook.
Deze gedachten borrelden bij mij op toen enkele dagen geleden bekend werd dat ik stopte met mijn werkzaamheden als hoofdredacteur van Zeilen. Ruim zes jaar stond ik aan het roer van het mooiste zeilblad van de Benelux, een tijd om nooit te vergeten.
Financiële crisis
Zeker, de omstandigheden tijdens deze reis waren niet altijd even comfortabel en elke maand waren we opgelucht als we weer een aantrekkelijk blad naar de drukker hadden gebracht. Nadat we in 2008 nog behoorlijk de wind meehanden – ons Hiswa te Water nummer telde destijds maar liefst 228 pagina’s – sloeg de financiële crisis een jaar later hard toe. Veel watersportbedrijven werden daardoor getroffen en dat had zijn weerslag op ons blad.
Ongekende dynamiek
Tegelijk leek de opmars van de digitale innovatie niet te stoppen. Onze lezers, die ons altijd al nauwgezet volgden, hoefden niet langer een ingezonden brief of e-mail naar de redactie te sturen, maar konden hun suggesties, kritiek, opmerkingen en vragen kwijt op Facebook, Twitter, LinkedIn en andere platformen. Dat zorgde voor een dynamiek die we niet eerder hadden meegemaakt. Communicatie met onze lezers stond altijd al hoog in het vaandel, maar dit kreeg door deze ontwikkelingen een extra dimensie.
Die nauwe band met onze lezers maakte Zeilen zo bijzonder. Bij de uitgeverij van ons blad waren enkele tientallen titels ondergebracht, maar er was er niet één waar de relatie met de achterban zo stevig was. Dat wij zelfs prachtige artikelen van rondreizende zeilers een prominente plek in ons magazine gaven, verbaasde veel van mijn collega’s.
Lezers serieus nemen
Kort voor mijn vertrek sprak ik iemand die helemaal niets meer ziet in gedrukte producten als kranten en tijdschriften. “Print is dood”, luidde zijn conclusie. Ik neem zo’n opmerking graag voor kennisneming aan, maar ik hecht er niet zoveel waarde aan. Volgens mij maakt het namelijk niet uit welk medium je gebruikt zolang je de intentie hebt om je lezers serieus te nemen, energie wilt steken in gedachtewisselingen met je achterban en bereid bent je passie – in ons geval zeilen – te delen.
Kracht van een niche
Ongetwijfeld zal er in de mediawereld nog het nodige veranderen, maar ik geloof heilig in de kracht van wat deskundigen een niche noemen. En ik ben er van overtuigd dat binnen zo’n niche behoefte zal blijven bestaan aan vakkundig gemaakte informatieve en inspirerende producties, ongeacht de wijze waarop ze worden gepubliceerd. Kwaliteit en betrokkenheid zullen steeds meer de boventoon gaan voeren.
Ruim zes jaar geleden gooide ik de trossen los, hees ik de zeilen en zette ik een hoofdredactionele koers uit. Soms had ik wind en stroom tegen, op andere momenten kon ik de spinnaker zetten. Nu lig ik op een ankerplek terwijl de zon achter de horizon verdwijnt en kijk ik met een goed glas in de hand terug op een enerverende, boeiende en soms stormachtige periode. Ik zit met de pilot en de almanak op schoot, want aankomen is fijn, onderweg zijn is heerlijk, maar de vrijheid om te vertrekken en nieuwe avonturen tegemoet gaan blijft het mooiste wat er is.
Geef een reactie