In het Haringvliet een onbewoond eiland? Jazeker. Tiengemeten was ooit bewoond, maar is nu teruggeven aan de natuur. Aan een van de meerboeien bij het eiland maken we de NOMAS vast. Met onze rubberboot gaan we naar het eiland voor een ware ontdekkingsreis.
“O, wat leuk”, zegt het meisje achter de bar als we haar vertellen dat we onze rubberboot in het minihaventje hebben vastgelegd. Nee hoor, het is geen probleem als we daar even blijven liggen en eerst een wandeling gaan maken. Dat we daarna terugkomen voor een lunch staat voor ons vast.
Wandelen op Tiengemeten
Voor een wandeling is het eigenlijk veel te warm en veel schaduw is er niet. Toch vinden we dat we op zijn minst een deel van het eiland moeten verkennen. Naar de veerboot is met deze temperaturen te ver, maar een rondje waarbij we het voormalige quarantainecentrum bekijken, lukt wel.
Nee, we maken geen schrijffout. Het is echt Tiengemeten. Die naam duidt op de grootte: een gemet is een oude landmaat van ruim 0,4 hectare. Het eiland is 7 kilometer lang en 2 kilometer breed. De maat van het eiland en de naam zijn nu niet meer met elkaar in overeenstemming. Oorspronkelijk was het grootste deel van het eiland verpacht aan boeren. Sinds 1997 is het een zogeheten nat natuurgebied.
Natuur, wandelen en fietsen
Boerengezinnen die vaak al generaties lang op Tiengemeten woonden werden destijds gedwongen hun boerderij op te geven. In mei 2007 verliet de laatste boer het eiland. Tien bewoners bleven achter. (Bron: Wikipedia)
Natuurmonumenten, de beheerder, zou het eiland volledig aan de natuur teruggegeven en afsluiten voor bezoekers. Dat is niet gebeurd en jaarlijks komen enkele tienduizenden bezoekers met de veerboot naar het eiland. Niet alleen kun je er heerlijk wandelen en fietsen, ook een overnachting in een tipi of andere tent is mogelijk (zie Tiny Parks Cast Away).
Daar we toch iets van de bewogen geschiedenis van Tiengemeten willen zien, wandelen we naar de Karentijn, althans wat er van is overgebleven. Meer dan een ruïne is het niet. Op panelen lezen we dat hier in vroeger tijden, toen het Haringvliet nog een open verbinding met de zee had, zeelieden in quarantaine gingen totdat de chirurgijn ze had gekeurd.
Restanten van de Karantijn
Terug in de tijd. In de negentiende eeuw was het Haringvliet een belangrijke poort tot de Rotterdamse haven. Schepen uit de Oost moesten bij Tiengemeten voor anker totdat de chirurgijn had bepaald of de bemanning vrij was van besmettelijke ziektes. Zieke zeelieden werden opgenomen in het quarantainehospitaal.
Eind negentiende eeuw nam een marinedepot met buskruit en brandstof de plaats van de quarantaine-inrichting in. Een deel van de quarantainegebouwen bleek ongeschikt als depot. Rond 1880 werden ze gesloopt.
Voor de opzichter van het marinedepot en de bewakers werden tussen 1879 en 1882 drie woningen gebouwd. Dit werd later de Karantijn genoemd. In 1938 is het afgelopen met het marinedepot. Alleen de Karantijn is – als ruïne – bewaard gebleven.
Gezonde lunch in de herberg
Na dit educatieve uitstapje vervolgen wij onze wandeling in de richting van het restaurant met het vriendelijke meisje waarover we het in het begin van dit stukje hadden. Daar bestellen we een gezonde lunch die vol enthousiasme wordt bereid en geserveerd.
In de loop van de middag varen we met het rubberbootje terug naar de NOMAS. Schommelend en veilig vastgeknoopt aan de meerboei ligt de boot geduldig op ons te wachten. Wegvaren uit het kleine haventje heeft nog wel wat voeten in aarde, want de vele waterplanten willen ons niet laten gaan. Of we nog een keer teruggaan? Zeker, want er valt nog veel te ontdekken op het eiland.
Geef een antwoord