Ruiken, voelen, horen, zien

Nog een uur, dan vertrekt mijn vliegtuig naar een verre bestemming. Ik ben op weg naar Suriname om daar aan boord te stappen van de Eendracht voor de jaarlijkse Zeilen-reis. Met bijna veertig lezers gaan we een bijzondere zeiltocht maken van Paramaribo naar Curaçao.

Kapitein in de jungle

Terwijl ik wacht op de final call en de laatste hand leg aan dit stukje, denk ik terug aan de eerste keer dat ik Suriname bezocht. ‘t Is meer dan tien jaar geleden, maar de herinneringen aan dit bijzondere land en de geweldige mensen die er wonen zijn springlevend.

Vooral de tochten naar plekken in het binnenland staan me nog helder voor de geest. Bijvoorbeeld die keer dat we, diep in de jungle en ver weg van de westerse hectiek, in een indianendorp werden ontvangen door de hoofdman, hier aangeduid als ‘kapitein’. Terwijl de regen met bakken op het rieten dak van zijn onderkomen stortte, gaf hij zijn vrouw in het Nederlands opdracht om thee te zetten voor de gasten.

Of de dag waarop we van Paramaribo naar een dorpje reden waar een jong meisje in barensnood verkeerde. De verpleegster droeg een uniform dat was afgedankt door een universiteitsziekenhuis in Nederland, maar in de jungle voldoende status gaf. Ik maakte me zorgen over de urenlange rit over de weg vol gaten die de aanstaande moeder te wachten stond. “Tsja,” sprak de verpleegster, “we hebben hier nu eenmaal geen helikopters.”

Rijkdom van de natuur

Ook komen de beelden boven van die eindeloze tocht door de wildernis. Bloedheet was het. Onze gids maakte ons voortdurend attent op de rijkdom van de natuur. Wij zagen echter niets, hoorden geen geluid, roken geen onraad en voelden alleen maar het zweet over onze rug lopen

Toen drong nadrukkelijk tot me door hoe ver wij westerlingen van de natuur af staan. Voor veel zeilers is dat niet anders. We verlaten ons op apparatuur, baseren ons reisplan op gribfiles en weerberichten of kijken naar schermen. U weet, ook ik ben gek op schermpjes en knopjes, maar ik benijd mensen die dicht bij de natuur staan en niet afhankelijk zijn van technische hulpmiddelen. Waar ze ook zijn.

Deze column van Cees van Dijk werd eerder gepubliceerd in Zeilen (2 – 2014)