Al sinds we onze NOMAS hebben afgemeerd in de jachthaven van Sant Carles de la Rapita vragen we ons af wat er achter de grijze muren van dat vierkante betonnen gebouw gebeurt waar wij vanuit onze kuip op uitkijken.
Bij een biertje in het clubhuis van de haven vertelt een Engelse zeiler – by the way, het zijn vrijwel allemaal Engelsen hier – dat het de plaatselijke visafslag betreft. Zeker de moeite waard om een kijkje te gaan nemen, voegt hij er nog aan toe, want je kunt het hele proces van aanvoer tot veilen en afvoer gadeslaan. Oh ja, er is ook nog een bar, maar daar verkopen ze geen vis.
Ondermaatse vis
In IJmuiden ben ik weleens op de visafslag geweest. Ik kan me nog herinneren dat ik daar half in de nacht werd verwacht, omdat afslaan van vis nu eenmaal in alle vroegte gebeurt. Zo niet in Sant Carles. Daar meren de schepen pas tegen het einde van de middag af. Maar dan is het ook gelijk een drukte van belang op de kade.
Als ik een beetje rondscharrel tussen de vissers die hun vangst lossen en de vis op de lopende band zetten, valt me op dat er nauwelijks grote exemplaren in de plastic kisten liggen. Nu ben ik geen kenner, maar het begrip ‘ondermaatse vis’ komt wel in me op.
Fotograferen verboden
Zodra ik wat foto’s van de aangevoerde vis wil maken, wordt me snel te verstaan gegeven dat bezoekers zich op gepaste afstand moeten ophouden. Een paar forse tikken op mijn arm, een gebaar. “Achter het hek”, klinkt het in het Catalaans. Ineens valt me op dat zelfs op een van de boten een fors plakkaat is bevestigd dat duidelijk maakt dat fotograferen verboden is.
Weer terug aan boord tik ik ‘visstand Middellandse Zee’ in op Google en er verschijnen talrijke krantenberichten bij de zoekresultaten waarin de zorgelijke toestand van het mariene milieu aan bod komt. Zo schreef de NRC in 2014:
“De Middellandse Zee is sterk overbevist en sinds 1990 is daarin geen enkele verbetering opgetreden. Het Europese visserijbeleid heeft er gefaald. Dat concludeerden Griekse visserijbiologen vorige week in het wetenschappelijke tijdschrift Current Biology.
De vissoort heek, die in mediterrane landen veel gegeten wordt, is er het slechtst aan toe. Sinds 1996 wordt er van de vis 8 tot 11 keer zoveel gevangen als op de lange termijn houdbaar is. Sinds 2010 blijken alle negen onderzochte vissoorten overbevist; gemiddeld wordt er 3 tot 5 keer te veel gevangen. De minst ongunstige cijfers zijn voor sardine.”
Toch vinden de biologen, aldus de krant, niet dat de visserij moet stoppen. Uit hun simulaties blijkt dat de visstand verbetert als er minder, en oudere vis gevangen wordt. Daarom adviseren ze consumenten geen vis te kopen die eruit ziet alsof ‘ie nog flink kan groeien. Nu begrijp ik waarom niet op prijs werd gesteld dat ik op de visafslag liep te fotograferen. Ook snap ik waarom veel kisten met vis waren afgedekt met een doek of zeil.
Enkele dagen later kijk ik met andere ogen naar de vis die wordt aangeboden op de plaatselijke vismarkt. Inderdaad, geen grote exemplaren. Behalve de tonijn, die mag er wezen. Dus laten we daar maar een stevige plak van afsnijden.
Geef een reactie