Op doorreis van Nederland naar de Portugese Algarve maakten Ankie en ik een tussenstop in een lieflijk dorpje ergens in het zuidwesten van Frankrijk. Fotogeniek was het gehucht van onze keuze zeker, maar het bij de boeking zo sfeervol ogende hotel voldeed niet helemaal aan onze verwachtingen. En dat is voorzichtig uitgedrukt.

Aanvankelijk zag het er nog veelbelovend uit. Toen we de receptie betraden en er zelfs na een minuut of tien niemand kwam opdagen om de sleutel van ons onderkomen te overhandigen, had dat voldoende reden moeten zijn om met stille trom te vertrekken. Dat deden we niet en dat bleek onverstandig.

Vermoeid krakende trap

Op de eerste etage van een oud, enigszins vervallen en sleets bijgebouw bevond zich onze kamer. Die konden we slechts bereiken via een vermoeid krakende trap en een donkere gang waarvan de steunbalken hun naam eer aandeden. Kraken. Dat was duidelijk een ‘unique sellingpoint’ van dit hotel. De deur, de vloer, het bed en zelfs de badkuip. Alles kraakte.

Tegen beter weten in stapten we om beurten in de douchecabine. Ook dat bleek geen doorslaggevend succes. Ook de douchebak kraakte. Warm water bleek uit de kraan met het blauwe knopje te komen. Omgekeerd kwam er koud water uit de kraan waar, vermoedelijk, een rood knopje had gezeten.

Koffie en een verdwaalde croissant

Aan het uitbundige ontbijt van een schaaltje melk met een scheutje koffie en een verdwaalde croissant hebben we ons niet gewaagd. “Souhaitez-vous prendre le petit déjeuner?”, vroeg de uitbater. “Non, merci”, antwoordden we beleeft.

Om de dag, na een doorwaakte nacht vanwege een roedel enthousiast blaffende honden, nog enigszins welgemoed te beginnen, vervoegde we ons, de slaap uit de ogen wrijvend, in alle vroegte bij de lokale bakker. Die verraste ons niet alleen met versgebakken croissants, maar serveerde er ook een voor Franse begrippen ongekend sterk kopje koffie bij.

In details schuilt kracht

Enigszins hersteld begaven we ons daarna op pad. Eenmaal op de snelweg naar het zuiden bedacht ik dat zelfs een krakend hotel en een nacht waarin je nauwelijks een oog dicht doet voldoende stof opleveren voor een boeiend reisverhaal. Juist in die details schuilt de kracht van een avontuur, stelde ik wederom vast.

Gelukkig is reizen niet alleen maar kommer en kwel. Is het niet vooral die afwisseling tussen vreugdevolle momenten en teleurstellingen, tussen ontmoetingen met vriendelijke uitbaters van horecagelegenheden en onuitstaanbare lokettisten van busmaatschappijen, hotels waar je langer zou willen blijven en accommodaties waar je het liefst zo snel mogelijk weer weg wilt?