Op die prachtige parkeerplaats aan de kust in Pulpi zijn we helemaal hersteld van onze licht traumatische ervaringen in Aguilas. Uitgerust beginnen we aan onze reis via Tabernas naar Almería. Eigenlijk weten we niet wat we daar kunnen verwachten, maar dat maakt het op een aangename manier spannend. En, geloof het of niet, het wordt wederom een aangename verrassing.
Tabernas. Daar hadden we al het nodige over gehoord. Dit stadje ligt in de woestijn ten noorden van Almería. Nu zul je denken, woestijn? Dat klinkt weinig aantrekkelijk. Ik kan je verzekeren, het tegendeel is waar. Natuurlijk, veel groen zul je hier, zelfs na de stevige regen van de afgelopen dagen, niet zien. Maar juist die kale, stoffige, ruige omgeving imponeert ons.
Uniek woestijnlandschap
Tijdens onze reis bezoeken we Tabernas niet, maar dat wil niet zeggen dat het dorpje niets heeft te bieden. Het is een gemeente in de provincie Almería, in het zuidoosten van Spanje. De stad ligt in de regio Andalusië en is vooral bekend om zijn ruige woestijnlandschap en zijn filmgeschiedenis.
De Tabernas-woestijn is namelijk de enige woestijn in Europa. Dat trekt drommen toeristen aan vanwege zijn spectaculaire landschappen. Ook is het extreem droge klimaat een populaire locatie voor filmmakers. Daar ontleent het de benaming ‘Hollywood van Europa’ aan. Films als The Good, The Bad and The Ugly, For a few dollars more, Indiana Jones en Lawrence of Arabia zijn hier opgenomen.
Thermale baden en cowboys
Ook kent Tabernas een rijke geschiedenis en bezit het volop cultureel erfgoed. Zo zijn er talrijke overblijfselen uit de Moorse tijd te vinden, waaronder enkele goed bewaarde kastelen en forten. Ook verschillende kerken en monumenten zijn, aldus de bronnen die we raadplegen, een bezoek waard.
Verder zijn in Tabernas is de thermale baden van Sierra Alhamilla, die therapeutische eigenschappen bezitten. Lekker eten kun je hier ook. Populaire gerechten zijn de ‘gurullos’, een soort stoofpot met bonen en spek, en ’ajo colorao’, een paprikasoep met vis. Als we hier een volgend keer komen, moet we dus zeker een tussenstop in Tabernas in ons reisschema opnemen.
Bloedheet in de zomer
Dit is dus ook de regio waar de nodige ‘comboy’films zijn opgenomen. Op diverse locaties vind je nog steeds de decors. Sommige westerndorpjes zijn nog intact. Daar kun je een heuse show bijwonen waarbij het ruige leven van het wilde westen in beeld wordt gebracht.
Dat laten we aan ons voorbij gaan, maar bij één van die nagemaakte dorpjes stoppen we even om het bijzondere karakter van de omgeving op ons te laten inwerken. Nu is de temperatuur nog redelijk dragelijk, maar in de zomermaanden is het hier bloedheet.
Na deze korte stop bij een van die westerndorpjes – helaas gesloten – vervolgen we onze reis via Tabernas naar Almeria. Anders dan je zou verwachten leidt een prima weg ons door de woestenij. Op een bijzondere manier blijft het indrukwekkend om in Spanje door een woestijn te rijden.
Door de drukke winkelstraat
Zodra we Almeria naderen begin ik het een beetje benauwd te krijgen, zeker als de navigatie ons door de stad leidt. Met de herinneringen aan ons avontuur in Aguilas nog vers in het geheugen zijn we extra alert. Zolang er nog een bus voor ons rijdt, moet het volgens ons goed gaan. Dat gaat het ook en stapvoets rijden we door de drukke winkelstraat in het centrum van de stad.
Na ontelbare verkeerslichten komen we in de buurt van de boulevard. Even later zien we een parkeerplaats aan zee. Er staan al verschillende campers, maar er is voor ons plek genoeg. Mooier kunnen we ons nauwelijks voorstellen, want we hebben uitzicht op zee. Campinggedrag is hier niet toegestaan en daar lijkt iedereen zich aan te houden. Dat we geen stoeltjes buiten mogen zetten deert ons niet, want aan de rand van de parkeerplaats staan bankjes. Ideaal. Bovendien is de plek prima verlicht, veronderstellen we als we de fors bemeten lantaarnpalen zien.
Op naar het Alcazaba
Eerst een eenvoudige lunch op het bankje, dan fietsten naar Almería. Langs de boulevard loopt een mooi fietspad. Na een kilometer of zes komen we in het centrum en wandelen we door dezelfde winkelstraat waar we eerder doorheen zijn gereden. Eigenlijk willen naar het Alcazaba, een kasteel gebouwd in de 10e eeuw tijdens de Moorse overheersing van Spanje. Destijds was het een belangrijke verdedigingsstructuur voor de stad.
Het Alcazaba heeft een indrukwekkende architectuur, met zijn imposante muren, torens, kantelen en poorten. Een van de grootste Moorse vestingwerken in Spanje is gebouwd op een heuvel met uitzicht op de stad en de zee. In alle opzichten is het een bezoek waard, maar je moet wel over een redelijke conditie beschikken om die heuvel te beklimmen en door het kasteel te dwalen. Leuke bijkomstigheid: volgens de vriendelijke mevrouw bij de ingang hebben inwoners van de EU gratis toegang. Dat treft dus.
Nadat we eindeloos door de tuinen hebben geschuifeld, we hebben genoten van het uitzicht en we de waterpartijen hebben bewonderd, fietsen we langs de boulevard terug naar de camperplaats (eigenlijk een zogeheten mix-parking). Op een van de vele terrasjes komen we even bij van de vermoeienissen. Alle indrukken van deze dag laten we rustig op ons inwerken terwijl we een beetje wegdromen bij het uitzicht over de Middellandse Zee..
Eenmaal terug bij de camper draaien we de twee voorste stoelen in de ‘rij-stand’. Met een versnapering onder handbereik kijken we uit over de zee die glinstert in de laatste stralen van de zon. Zodra de duisternis invalt, blijkt dat we het wat die verlichting betreft juist hebben ingeschat. Onze camper baadt in een warm donkergeel licht. Wel zo veilig.
Opmerking
Volgens verschillende recensies op Campercontact zou het geblaf van honden een verblijf op de camperplaats aan de boulevard in Almeria onaangenaam maken. Daar kunnen we ons wel iets bij voorstellen. Waarschijnlijk bevindt zich in de naaste omgeving een kennel. Ook wij horen enthousiast geblaf van een flink aantal honden. Storend? Nee, niet echt. Ze komen nauwelijks boven het geruis van de golven uit.
Geef een reactie