Laat je niet afschrikken door de smalle ingang. Die is goed te doen. Dat staat bij de recensies op de website van de camperplaats waar we arriveren na een verblijf van vier weken op de grens van Albir en l’Alfaz del Pi.
Even terug naar het begin van deze dag. Harde wind bezorgt ons rillingen. Niet vanwege de spanning van ons naderende vertrek van Camperplaats Costa Blanca, maar door de kou. Gisteren zaten we nog heerlijk in de zon, nu zien we mensen met een sjaal om hun nek geknoopt en een muts diep over de oren.
“Gaan jullie echt weg?”, vraagt een van de mede-camperaars. “Ja hoor”, antwoorden we blijmoedig. Zouden we hier met de boot zijn dan was het een ander verhaal, maar nu weerhouden een paar windvlagen ons er niet van af te reizen naar een onbekende bestemming.
Gisteravond hebben we uitvoerig naar de te volgen route gekeken. Ook bij het ontbijt laten we de verschillende opties nogeens de revue passeren. Moet geen probleem zijn, stellen we vast. Met een gerust gevoel gaan we op pad. Aanvankelijk lijken we nauwelijks knelpunten tegen te komen. Erg druk is het niet en de weg is net breed genoeg voor twee auto’s.
Bochtig weggetje naar Villa Marechal
Naarmate we dichterbij Camperplaats Villa Marechall (een paar kilometer ten noorden van Altea) wordt het weggetje bochtiger en smaller. Gelukkig zijn er maar weinigen die voor deze route kiezen. Tegenliggers vallen ons niet lastig. Behalve die vrachtwagen dan. Maar die heeft er geen moeite mee een beetje de berm in te draaien om ons te laten passeren.
Terwijl we met een slakkengang tussen muurtjes, hekjes en greppels rijden, hebben we er nog geen idee van dat de ingang naar de camperplaats een fikse uitdaging gaat inhouden. Let wel, die toegang is zo smal dat we er zelfs aan voorbij rijden.
Nu weten we uit ervaring dat er de afgelopen jaren talloze rotondes zijn aangelegd om het leven van de weggebruiker te veraangenamen. Dit fenomeen is blijkbaar nog niet doorgedrongen tot het gebied waar we ons nu bevinden, want pas kilometers verder kunnen we keren. Tot die tijd geen rotonde gezien.
Stuurmanskunst in Villa Marechall
Na een een minuut of tien staan we op de inrit van Camperplaats Villa Marechall. Inderdaad, die is aan de smalle kant, maar we hebben erger meegemaakt. Terwijl Ankie via de intercom bij het hek onze komst meldt, vraag ik mij vertwijfeld af hoe we in vredesnaam het terrein op moeten komen.
Eerst door het hek, daarna volgt een scherpe bocht terwijl er ook nog een klein heuveltje moet worden genomen. Dankzij de professionele aanwijzingen van Ankie en de beheerder belandt de camper veilig op het terrein, maar daarmee staan we nog niet op de plek van onze keuze. Dat vergt extra stuurmanskunst, maar zonder problemen zetten we onze camper even later in de overnachtingsstand.
Als beloning wacht ons een heerlijke warme douche, kunnen we bijna gratis de was doen en hoef ik niet meer elke ochtend de bak met afvalwater te legen. Dat laatste gebeurt hier via een slang die ik kan aansluiten op de afvoer van onze grijswatertank.
En dan nu het antwoord op de prangende vraag of het allemaal de moeite waard was. Jazeker, het is een prachtig plekje en de ontvangst was vriendelijk en gastvrij, de verse grapefruits die we mogen plukken vormen de kers op de taart.
’t Waait flink in Villa Marechall
Ondertussen kan ik mij voorbereiden op ons vertrek. Hoe komen we hier in vredensnaam zonder kleerscheuren vandaan? Die vraag gaat mij de komende uren bezighouden en ik kan de slaap maar moeilijk vatten.
Wakker liggen we ook van de harde wind die de camper doet schudden op zijn grondvesten. Soms is het stil, dan komt er ineens een windvlaag waarvan de schrik je om het lijf slaat. Eén ding is zeker: als het zo blijft waaien, gaan we vandaag niet verder.
Geef een reactie