Natte voeten in Vilanova de Sau

Anderhalve eeuw geleden telde Vilanova de Sau, in het noorden van Catalonië, bijna twaalfhonderd inwoners. Nu zijn het er nog maar driehonderd. Als we laat in de middag een wandelingetje door het dorp maken, komen we niemand tegen. Uitgestorven is het.

Dat elke levendigheid ontbreekt, maakt het hier niet minder aantrekkelijk. Vanmorgen, toen we hier naartoe reden, raakten we al onder de indruk van de schitterende natuur. Via een slingerende en steeds smaller wordende weg kwamen we rond de middag aan op de camperplaats aan de rand van het dorp.

Volgens de gegevens die we bij de voorbereiding van onze tocht hadden geraadpleegd, vormde de steile toegang naar de camperplaats een fikse uitdaging voor de chauffeur. Dat blijk echte keuze mee te vallen. Sinds kort is de op- en afrit voorzien van een degelijke betonnen bekleding. Nee, dan is de weg door de bergen een stuk spannender.

Zodra we onze plek hebben gevonden, steken we de stekker van de walstroom in het contact en jawel, gratis stoom. Bij het gebouwtje waar de sanitaire voorzieningen zijn ondergebracht is een stortplaats voor het afvalwater. Jammer dat onze voorgangers hier zo’n bende van hebben gemaakt.

Wandelen rond Vilanova de Sau

Volgens onze digitale reisgids kun je vanuit Vilanova de Sau prachtige wandelingen maken. Dus trekken we na de lunch onze wandelschoenen aan om de omgeving te verkennen. Onervaren als we zijn moeten we even zoeken naar het juiste pad, maar als we eenmaal de bordjes hebben gevonden, gaan we welgemoed op pad.

Na een paar minuten gaat het al mis en wreekt het gebrek aan ‘hiking experience’ zich. Voordat we het in de gaten hebben, zakken we tot onze enkels in de modder. Soppend in onze schoenen spoeden we ons terug naar de camper. Dan maar via het geasfalteerde pad naar het dorp in de verwachting dat we er een smakelijke cortado kunnen scoren. Dat blijkt ijdele hoop, in het dorp is echt niets te beleven.

Terug naar de camper dan maar. Even overwegen we nog om de fietsen in gereedheid te brengen en naar het stuwmeer te rijden. Dat idee laten we varen met als excuus dat de het al laat in de middag is en we niet precies weten hoe lang we onderweg zullen zijn.

En daar staan we dan, moederziel alleen. Slechts omringd door ruisende bomen, een verbogen beekje en een adembenemend uitzicht op indrukwekkende rotsformaties. Een enkele keer komt er een auto langs, maar zodra de duisternis invalt wordt het stil. Heel stil.