In 2006 meerden we onze boot af in de marina van Portimão. Vaak hebben we langs de schitterende kust van de Algarve gezeild. Ook plaatsen als Lagos, Ferragudo, Albufeira, Villamoura en Villa Real de Sant Antonio bezochten we regelmatig. Favoriet was de ankerplaats bij Culatra, een eiland ten zuiden van Faro. Nu rijden we met onze camper opnieuw langs de kust en halen we tijdens dit nostalgische tripje herinneringen op aan de vele mooie momenten die we hier beleefden.
Voor ons was de camperplaats in Tavira een modelplek. Schoon, ruime plaatsen, alle faciliteiten onder handbereik, rustig, winkelcentrum om de hoek en het centrum van de stad op redelijke afstand. Eigenlijk zouden we hier nog wel even willen blijven, maar we kijken er ook naar uit om verder naar het westen te gaan.
In Parchal vinden we een camperplaats die in alles het tegengestelde is van de plek in Tavira. Eigenlijk is het gewoon een bende. Okay, het toilet is schoon; de indringende chloorlucht geeft aan dat de ruimte regelmatig wordt gereinigd. Daar is ook alles mee gezegd. Je kunt hier je afval kwijt, er is een mogelijkheid om de cassette van je toilet te legen. Ook je vuilwatertank kun je hier leeg laten lopen, maar het nut van die verzameling troep ontgaat ons volledig.
Weinig vrije plaatsen in de Algarve
Nee, dit is bepaald geen droomplek. Veel keus heb je hier echter niet. Over het algemeen is de politie weinig coulant en we hoorden verhalen van boetes die kunnen oplopen tot 600 euro. Simpelweg omdat je camper niet binnen de strepen van de parkeerplaats staat of je de raampjes te ver open hebt staan. Vrije plaatsen waar je veilig en geoorloofd kunt staan zijn er in de omgeving niet.
Voor ons is dat wel van belang, want we hebben een week vol afspraken voor de boeg. Dat betekent dat we onze camper met een gerust hart achter moeten kunnen laten. Dat kan op deze camperplaats in Parchal, want de Engelsman die het beheer voert en in drie wrakke campers zijn kantoor heeft, houdt alles scherp in de gaten.
Voordeel is ook dat de Lidl om de hoek is en je met een kwartiertje fietsen op de uitgestrekte stranden van Portimão bent. Ferragudo, volgens zeggen het meest gefotografeerde dorpje van de Algarve, is ook maar een paar minuten fietsen. Daarom nemen we de gebrekkige omstandigheden van deze camperplaats voor lief; we zijn er toch bijna niet.
Nauwelijks last van de passerende treinen
En die trein dan? Een terechte vraag van de oplettende lezer. Welnu, het boemeltje tussen Faro en Lagos stopt bij het voormalige stationsgebouw – er is nu een restaurant in gevestigd – op nog geen honderd meter van de camperplaats.
Van lawaaioverlast is nauwelijks sprake, want heel intensief is het treinverkeer niet. ‘s Nachts rijden er geen treinen. Vervelender zijn de zwerfhonden die in actie komen zodra de duisternis invalt. Soms blijft het uren stil, dan weer rennen ze hevig blaffend over de spoorlijn.
Ons programma is elke dag behoorlijk gevuld. In de jaren dat we hier lagen met de NOMAS, onze boot hebben we een uitgebreide vriendenkring opgebouwd. Nu we hier met de camper zijn, willen we natuurlijk graag gezamenlijke herinneringen ophalen. Dat doen we dan ook veelvuldig. Vanzelfsprekend fietsen we langs de marina en gaan we even naar het strand, want een bezoek aan Portimão is voor ons niet compleet zonder de zilte lucht van de zee op te snuiven.
Passen en meten op de brug
Na een week hebben we onze volle sociale agenda afgewerkt en vertrekken we naar een camperplaats in de heuvels bij São Bartolomeu de Messines. Als we bijna de bestemming hebben bereikt, wacht ons nog een interessante uitdaging. Voor de camperplaats ligt namelijk een smalle brug en die moeten we echt over om een plek voor de nacht te bemachtigen.
Nu blijkt duidelijk dat we nog niet zo geroutineerd zijn. Met zweet in de handen en een natte rug slagen we erin veilig over de brug te rijden. Op Camperstop Messines (geen elektriciteit, wel wifi, water en afvalverwerking) vinden we een heerlijke plek voor de nacht. Omgeven door groene heuvels wanen we ons in een andere wereld. Behalve het getjilp van een paar vogels hoor je hier niets. Helemaal niets. Wat een verschil met de camperplaats in Parchal.
Indrukwekkende verzameling wijnen
‘s Avonds wacht ons nog een aangename verrassing als met Belgische vrienden een restaurant bezoeken. Zelden hebben we zo’n grote verscheidenheid aan wijnflessen gezien. Hier krijg je geen wijnkaart, maar de ober neemt je mee naar een ruimte die langs alle wanden van vloer tot plafond is gevuld met de meest uiteenlopende flessen wijn. Kiezen is niet eenvoudig, maar gelukkig blijkt de wijn die wij uit het schap laten halen van uitstekende kwaliteit.
Na een nacht zonder blaffende honden zetten we de volgende morgen koers naar Vila Nova de Milfontes aan de westkust van Portugal. Daarbij doorkruisen we de uitlopers van de Monchique, een schitterend landschap van groene heuvels met hier en daar verstilde dorpjes. Op sommige momenten vormt de smalle, slingerende weg een ware uitdaging voor de bemanning van de camper. Ook laat de kwaliteit van het wegdek verschillende keren ernstig te wensen over. Alles rammelt en rinkelt.
Na een tussenstop bij een supermarkt waar we ons tegoed doen aan verse croissantjes arriveren we bij onze eindbestemming voor vandaag, Queijo do Campo zo’n tien kilometer van Vila Nova de Milfontes. Ook dat is een heel verhaal. Daarover later meer.
Geef een reactie