Tussen de sinaasappels in Gandia

In alle opzichten is Camping La Naranja bij Gandia in onze beleving een echte Spaanse kampeerplaats. In de verwachting dat het er druk zal zijn hadden we een plek gereserveerd, maar nadat we de camper op de parkeerplaats bij het kantoortje van de beheerder hebben geparkeerd, blijkt er ruimte in overvloed.

Volop zon en tv

Voordat we ons installeren gaat de vriendelijke beheerder met ons het terrein over. “Hier kun je staan, en daar of op die plek”, zegt hij, wijzend op de verschillende mogelijkheden. “Daar sta je in de schaduw van de bomen, hier heb je de hele dag de zon maar verderop heb je geen bereik voor de tv. Dit is wel ver van het sanitairgebouw”, besluit hij als we onze vookeur laten blijken.

Uiteindelijk kiezen we voor een plaats die aan onze wensen voldoet, volop zon en geen bomen die de relatie tussen de schotel en de satelliet verstoren. “Moeten we zo staan of zo?”, vragen we voor de zekerheid. “Whatever you like”, klinkt het volijk.

Voorzichtig manoeuvreren we even later ons rijdende huis naar de plek schuin tegenover een stacaravan van een Spaans echtpaar. Aan de overkant van het pad staat een rode camperbus. Daarnaast zien we een bouwsel dat op een vluchtelingenkamp niet zou misstaan: een tent, een met plastic afgedekte koelkast, wat kasten en enkele onduidelijke opslagruimten. Dit geheel is omgeven door waslijnen en afgedekt met zonnedoek.

Iets verderop staan nog enkele Spaanse families. Duidelijk bekenden van elkaar, want de hele dag zitten ze rond de tafel in de voortent. Uitbundige gesprekken die met moeite uitkomen boven het geluid van de tv – waar niemand naar lijkt te kijken.

Televisie op hoog volume

Over tv gesproken. Al we ’s avonds op bed liggen, horen we voortdurend de opgewonden stemmen van Spaanse acteurs, gelardeerd me indringende muziek. Ik kan me niet langer beheersen en ga op onderzoek uit. Blijkt dat bijna aan de andere kant van de camping iemand in zijn voortent naar een film zit te kijken en het volume in de hoogste stand heeft gezet.

En dan begint het te regenen. Nee, geen buitje tegen het stof. Als ik zeg regen, dan bedoel ik ook regen. Onophoudelijk plenst het. Binnen korte tijd staat een groot deel van de camping blank. Voortenten lopen onder en het leven op deze zo bruisende camping valt stil.

Modder in de voortent

Pas na zesendertig uur komt er weer wat beweging op het terrein. Naarstig gaan mensen in de weer met schoppen en harken. Slootjes en geultjes moeten het overvloedige water afvoeren, tenten moeten worden ontdaan van de modder. Ik spreek een Engels echtpaar, een van de weinige buitenlanders hier, die net zijn verkast en nu de voortent van hun caravan moeten ontruimen vanwege de modder die alles heeft aangetast. Ziehier een van de voordelen van het reizen met een camper.

Zodra het weer het toelaat kruip ik onder onze camper om de afgebroken afvoer van de grijswatertank te herstellen. Dat blijkt een fluitje van een cent. Dit in tegenstelling tot het bemachtigen van het juiste materiaal. Daar zijn we mee dan een halve dag mee in de wee geweest.