Niet alleen in Grouw, ook in Leeuwarden liggen we aan de grond. Met vereende krachten trekken we de NOMAS zo dicht mogelijk naar de wal. Eigenlijk hoeven we geen landvasten te gebruiken, want na wat ruk-en-trekwerk ligt de boot muurvast in de modder. Dat het hier niet bij zal blijven tijdens onze tocht naar Dokkum kunnen we dan niet niet bevroeden.
Dat we stevig in de modder liggen, zorgt op geen enkele wijze voor ongemak. Van de golfslag veroorzaakt door passerende boten hebben we geen last en het antwoord op de vraag of we hier nog wegkomen, schuiven we voor ons uit.
Prinsentuin is een toplocatie
Nee, vooral geen negatieve geluiden of gedachten. Hier, aan de rand van de befaamde Prinsentuin liggen we op een toplocatie. Een prachtig park onder handbereik en op loopafstand van de sfeervolle Leeuwarder binnenstad. Dit alles onder het toeziend oog van de Oldehove, de scheefstaande vierkante kerktoren. Toen in 1529 werd begonnen met de bouw van de toren begon hij al te verzakken terwijl hij nog maar tien meter hoog was.
Wachten op beter weer
Na een paar dagen Leeuwarden vinden we het tijd om een klein stukje verder te gaan. Haast hebben we niet, want de weersvooruitzichten zijn ongunstig. Boven de Waddeneilanden en in de Duitse Bocht blijft het voorlopig stevig waaien. Wachten op betere omstandigheden luidt daarom het devies.
Onze volgende bestemming is een plekje in de vrije natuur. Dat vinden we bij Wijns, een dorpje van iets meer dan tweehonderd inwoners. Wel met een gerenommeerde eetgelegenheid, vertelt het echtpaar dat achter ons afmeert. In De Winze, direct gelegen aan de Ee, kun je volgens de schipper en zijn vrouw voortreffelijk eten.
Bijzondere trouwlocatie in Wijns
Dat bewaren we maar voor een volgende keer, besluiten we. Wel maken we een rondje door het dorp dat is gebouw rond de uit 1200 daterende romaanse St. Vituskerk. Eén keer in de maand wordt in het rijksmonument een kerkdienst gehouden. Ook wordt dan het in 1889 gebouwde eenklaviersorgel bespeeld. Wie op een bijzondere locatie in het huwelijk wil treden kan hier terecht, want de St. Vituskerk is een officiële trouwlocatie.
Als we de volgende ochtend willen vertrekken, stuiten we op een fiks probleem. Opnieuw liggen we muurvast. Wat ons in Grouw en in Leeuwarden met enige moeite wel lukte, lijkt hier niet te gebeurenk: op eigen kracht loskomen. Met flink veel gas en wat verdeling van het gewicht beurtelings van stuur- naar bakboord slagen we er na verwoede pogingen in onze reis richting Dokkum voort te zetten.
Warme bakker om de hoek
Dit laatste deel van onze tocht verloopt zonder noemenswaardige problemen. Soms varen we door de weilanden waarbij de wind vrij spel heeft over de uitgestrekte landerijen. Dan weer bieden hoge bomen beschutting en moeten we er op bedacht zijn dat we niet met de mast in de takken verzeild raken.
In Dokkum vinden we een plekje aan de steiger die is gereserveerd voor diepstekende jachten. Hier liggen we uit de kunst. De warme bakker is om de hoek, het centrum is een stukje verder en supermarkten zijn eveneens onder handbereik.
Ook een prettige bijkomstigheid: het liggeld bedraagt slechts 14.00 euro. Daar zit de elektriciteit en het drinkwater bij in. Zelfs het vuilnis wordt twee keer per dag opgehaald. ”Zet u het maar in het gangboord, dan nemen we het mee.” Waar vind je dat nog?
Wij zijn benieuwd naar je reactie