Als we onderweg naar Dokkum in Leeuwarden afmeren, trekken we met vereende krachten de NOMAS zo dicht mogelijk naar de wal. Eigenlijk hoeven we geen landvasten te gebruiken, want na wat ruk-en-trekwerk ligt de boot vast in de zachte modder. Dat het hier niet bij zal blijven tijdens onze tocht via Wijns naar Dokkum kunnen we dan niet niet bevroeden.

Dat we stevig in de modder liggen, zorgt op geen enkele wijze voor ongemak. Van de golfslag veroorzaakt door passerende boten hebben we geen last en het antwoord op de vraag of we hier nog wegkomen, schuiven we voor ons uit. Langzaam bewegen we heen-en-weer. Zo maken we ons eigen vaargeultje.

Prinsentuin is een toplocatie

Nee, vooral geen negatieve geluiden of gedachten. Hier, aan de rand van de befaamde Prinsentuin bij het centrum van Leeuwaden liggen we op een toplocatie. Een prachtig park onder handbereik en op loopafstand van de sfeervolle binnenstad. Dit alles onder het toeziend oog van de Oldehove, de scheefstaande vierkante kerktoren. Toen in 1529 de bouw van de toren begon, verzakte hij al terwijl hij nog maar tien meter hoog was.

Wachten op beter weer

Na een paar dagen Leeuwarden vinden we het tijd om een stukje verder te gaan. Haast hebben we niet, want de weersvooruitzichten voor de tocht naar het Kielerkanaal zijn ongunstig. Boven de Waddeneilanden en in de Duitse Bocht blijft het voorlopig stevig waaien. Uit de verkeerde richting. Wachten op betere omstandigheden, luidt daarom het devies.

Onze volgende bestemming is een plekje in de vrije natuur. Dat vinden we bij Wijns, een dorpje van iets meer dan tweehonderd inwoners. Wel met een gerenommeerde eetgelegenheid, vertelt het echtpaar dat achter ons afmeert. In De Winze, direct gelegen aan de Ee, kun je volgens de schipper en zijn vrouw voortreffelijk eten. Wel is het raadzaam tijdig een tafel te reserveren.

Bijzondere trouwlocatie in Wijns

Dat bewaren we maar voor een volgende keer, besluiten we. Wel maken we een rondje door het dorp dat is gebouw rond de uit 1200 daterende romaanse St. Vituskerk. Eén keer in de maand wordt in het rijksmonument een kerkdienst gehouden. Ook wordt dan het in 1889 gebouwde eenklaviersorgel bespeeld. Wie op een bijzondere locatie in het huwelijk wil treden kan hier terecht, want de St. Vituskerk is een officiële trouwlocatie.

Als we de volgende ochtend willen vertrekken, stuiten we op een probleem. Opnieuw liggen we vast in de zuigende modder. Wat ons in Grouw en in Leeuwarden met enige moeite lukte, blijkt hier lastiger: op eigen kracht loskomen. Met wat verdeling van het gewicht, beurtelings van stuur- naar bakboord, maken we ook dit keer ons eigen geultje en slagen we er in onze reis richting Dokkum voort te zetten.

Dokkum: warme bakker om de hoek

Dit laatste deel van onze tocht naar Dokkum verloopt voorspoedig. Soms varen we door de weilanden waarbij de wind vrij spel heeft over de uitgestrekte landerijen. Dan weer bieden hoge bomen beschutting en moeten we er op bedacht zijn dat we niet met de mast in de takken verzeild raken.

In Dokkum vinden we een plekje aan de steiger die is gereserveerd voor diepstekende jachten. Hier liggen we uit de kunst. De warme bakker is om de hoek, het centrum is een stukje verder en supermarkten zijn eveneens onder handbereik.

Ook een prettige bijkomstigheid: het liggeld bedraagt slechts 14,00 euro. Daar zitten de elektriciteit en het drinkwater bij in. Zelfs het vuilnis wordt twee keer per dag opgehaald. ”Zet u het maar in het gangboord, dan nemen we het mee.” Waar vind je dat nog?