Van Rocroi naar Thorn

In het historische Rocroi maken we een wandeling rond de oude vestingwerken. Daarna rijden we door naar het Limburgse Ittervoort en bezoeken we Thorn, het witte dorpje. Daarmee sluiten we onze tweede camperreis van 2023 af. Tijd om nieuwe plannen te maken.

Als we Troyes achter ons laten vragen we ons af of we deze eis nog en stad tegen zullen komen die net zoveel moois heeft te bieden. Onze hoop is een beetje gevestigd op Rocroi, een versterkte vesting in de Champagne-Ardennen, net voor de Frans-Belgische grens. Volgens verschillende beschrijvingen is het een stadje dat je zeker moet bezoeken als je in de buurt bent. We zijn benieuwd.

Stadswallen en bastions

Koning Hendrik II stichtte de stad in 1555 en de stadswallen van het plaatsje zijn nagenoeg volledig in tact, zo lezen we. Van de twee verdedigingswerken is de eerste een vijfpuntige ster met op iedere punt een bastion. Binnen een paar minuten loop je van de gratis camperplaats aan de rand van het stadje naar het marktplein in het centrum. Hiervandaan lopen tien straten naar de wallen.

Hoewel de weersomstandigheden minder zijn dan we de afgelopen tijd zijn gewend, is de temperatuur heerlijk om een wandeling over de wallen en door het stadje te maken. Volgens verschillende bronnen stamt het oudste huis uit 1676. Het nieuwste werd in 1871 herbouwd nadat het verwoest was door een granaat tijdens de Frans-Duitse oorlog.

Sporen van de tand des tijds

Rocroi ademt nog echt de sfeer van vroeger uit, is ons beloofd. Dat vinden we een beetje tegenvallen. Zeker, duidelijk is te zien dat deze vesting een roemruchte geschiedenis kent. Van een sfeer zoals we die bijvoorbeeld in de steden langs de Loire hebben ervaren is hier helaas geen sprake. Dat geldt ook voor de indrukwekkende wallen rond het stadje. Laten we voorzichtig stellen dat de tand des tijds hier sporen heeft achtergelaten.

Dat was Rocroi. Eén van de leukste stadjes of dorpjes van Frankrijk? Dat lijkt ons wat overdreven. Wel is het een prima tussenstop als je naar het onderweg bent naar het zuiden of terugkeert. Wel moet je dan de verwaarloosde wegen van Wallonië trotseren, maar dat weten we nog niet als we ons ’s avonds voorbereiden op het laatste deel van onze tweede camperreis van 2023.

Op de fiets naar Thorn

Drie jaar geleden – we waren op reis met onze eerste camper – wilden we al naar Thorn. Helaas kwamen we toen in een stortbui terecht die bijna 48 uur duurde. Daardoor zat een bezoek aan het witte stadje zat er niet in. Nu schijnt de zon. Daarom rijden we naar de camperplaats in Ittervoort. Dat is een prima uitvalsbasis om op de fiets naar Thorn te rijden.

Tussen de negende en de tiende eeuw na Christus ontstond Thorn nadat het moerasgebied rond het dorpje was ontgonnen. Aan het einde van de tiende eeuw verrees de abdij van Thorn die uitgroeide tot een klooster voor adellijke dames.

Tijdens de Franse overheersing ontstond de kenmerkende witte kleur van het dorp. Dat kwam zo. De Fransen wilden belasting heffen gebaseerd op de afmetingen van ramen die er in een huis zaten. Als reactie hierop metselden veel arme inwoners van Thorn een deel van hun ramen dicht. Om deze tekenen van armoede te verbergen verfden de inwoners hun huis wit. Tegenwoordig vormen die witte huisje in het historische centrum van het dorp een beschermd stadsgezicht.

Dwalen langs de witte huisjes

Nadat we de fietsen hebben geparkeerd wandelen we rond de belangrijkste bezienswaardigheid van Thorn, de Sint Michaëlkerk die voor een deel nog uit de veertiende eeuw stamt. De huidige zogeheten gotische kruisbasiliek is gebouwd op de resten van een oude romaanse kerk. Resten hiervan zien we nog aan het westwerk van de toren. In de negentiende eeuw is de kerk gerestaureerd door de architect Cuypers die ook verantwoordelijk was voor de bouw van het centraal station in Amsterdam.

Prachtig die kerk en de historie van Thorn, maar uiteindelijke komen we hier voor de witte huizen. Die geven het dorp een geheel eigen karakter en het is een genot om door de straatjes en steegjes te dwalen. Op deze zonnige dag valt het niet mee om een plekje te vinden op een van de talrijke terrasjes waar de Limburgse vlaai toptijden beleeft.

Einde van onze zomereis

Na een wandeling door het dorp gaan we naar de aan de rand van Thorn gelegen recreatieplas die een open verbinding heeft met de Maas. Voor een bezoek aan het museum hebben we helaas geen tijd, maar een volgend keer gaan we daar zeker een kijkje nemen.

Aan het einde van de middag fietsen we naar een camperplaats in Kinrooi, net aan de Belgische kant van de grens, waar we kennissen bezoeken. ’t Blijft bijzonder om op de fiets een landgrens te passeren, vinden we. Terug in Ittervoort bereiden we ons voor op het laatste gedeelte van onze zomerreis. Eenmaal thuis wachten ons de nodige uitdagingen, maar daarover meer in ons volgende blog.