Jarenlang hebben we in zuidelijke regionen gevaren. Een enkele keer maakten we een kort zeiltochtje door Nederland. Nu we al een paar weken een deel van de vaderlandse wateren doorkruisen, vallen ons een paar dingen op. Een opsomming in willekeurige volgorde en zonder er ook maar het geringste waardeoordeel aan te hechten.

Bungelende stootwillen

Drie weken geleden begonnen we aan onze zeilreis door Nederland en voeren we vanuit Lelystad via Stavoren naar Sneek. Op het Johan Frisokanaal, De Morra, de Fluessen, het Heegermeer, de Jeltesloot en het Prinses Margrietkanaal zagen we nogal wat boten varen waarvan de bemanning het blijkbaar niet nodig vond de stootwillen op te ruimen. Bungelende zwarte, blauwe en witte fenders ontsierden de rompen. Was dat een jaar of vijftien geleden ook zo? In onze herinnering niet.

Vlagetiquette in verval

Bij het invallen van de duisternis, eigenlijk een halfuurtje eerder, halen wij de vlag naar binnen. Ook dat ritueel is, zo is onze indruk, uit de mode geraakt. Duitse en Nederlandse driekleuren wapperen vrolijk verder, ook als de bemanning al lang op één oor ligt. Verder ontdekten we dat er nogal wat, laten we het maar algemeen omschrijven, alternatieve vlaggen zijn. Wat is er mis met het vaderlandse rood, wit en blauw? Is het ouderwets, past het niet meer in deze tijd om de aloude vlagetiquette in ere te houden?

Reddingsvesten geen uitzondering meer

Anders is het gesteld met het dragen van reddingsvesten. Dat was ‘in onze tijd’ op de binnenwateren echt een uitzondering. Pas bij het verlaten van de sluizen bij IJmuiden of enige andere Nederlandse zeehaven trok de bemanning soms een reddingsvest aan. Nu lijkt het eerder regel dan uitzondering dat de opvarenden een vest dragen als ze het ruime water op gaan.

Vrouwen aan boord

In de afgelopen weken zijn we al verschillende keren boten tegengekomen die uitsluitend door vrouwen werden bemand. Natuurlijk juichen we dat toe, maar het viel ons op dat de watersport niet langer een door mannen gedomineerd tijdverdrijf is. Vooral in de Mediterrane landen merkten we dat marineros vaak vreemd opkeken als Ankie aan het roer stond en ik mij bezighield met het in gereedheid brengen van de stootwillen en de lijnen. Een man die het roer uit handen geeft?

Geen meter zonder boegschroef

Onze eerste manoeuvres nadat de NOMAS te water was gegaan verliepen niet geheel vlekkeloos. Zonder boegschroef met harde dwarswind een box invaren die maar net groot genoeg was, leverde een flinke uitdaging op. Een van de medewerkers van het bedrijf waar we de nodige onderhoudswerkzaamheden hadden laten verrichten, merkte zelf op dat eigenlijk elke boot met een lengte zoals die van de NOMAS in Nederland wel een boegschroef heeft. Nu we een paar weken onderweg zijn, begrijpen we wat hij bedoelt.

Niet echt iets veranderd

Vinden jullie de watersport in Nederland verandert? Die vraag krijgen we weleens voorgelegd. Nee, niet echt, luidt dan ons antwoord. Natuurlijk de gemiddelde lengte van de boten is een stuk toegenomen. Loop je ‘s avonds langs de haven dan zie je vaak een blauw schijnsel door de patrijspoorten ten teken dat de bemanning aan de buis gekluisterd zit en niet in de kuip of aan dek nog wat zit na te praten over de vaartocht van de afgelopen dag. Maar de sfeer, het sociale contact en de lol die mensen op het water hebben, die is wat ons betreft nog precies hetzelfde.

(Bovenstaande foto is gemaakt tijdens een zeilwedstrijd en dient alleen ter illustratie)