Na een tussenstop bij de jachthaven van Andijk en in het kommetje in Enkhuizen besluiten we via het naviduct naar het Markermeer te gaan. Ons doel is Pampushaven. Daar willen we voor anker gaan om daarna door te zeilen naar Marina Muiderzand. Gelet op de weersverwachting lijkt dat een comfortabele tocht te worden, maar het pakt anders uit.
Schutten in Enkhuizen gaat vlot. Met slechts drie jachten liggen we in de kolk als in de andere sluiskolk een bijna honderd meter lange river cruiser naar binnen schuift. Met bewondering zien we hoe de schipper het gevaarte ogenschijnlijk moeiteloos de sluiskolk in manoeuvreert. Plotseling schalt de mechanische stem van de sluismeester over het sluiscomplex:
“Volgende keer krijgt u daar een boete voor”
Verbaasd kijken we elkaar aan. Als de schipper van het jacht naast ons nauwelijks verstaanbaar “Sorry hoor”, mompelt, blijkt dat hij zojuist door rood licht is gevaren. Daarmee heeft hij de manoeuvre van het passagiersschip in gevaar gebracht.
Zodra we sluis uitvaren zetten we de zeilen en varen we met een paar knopen richting Pampushaven, een heerlijke, bezeilde koers. Na een paar uur trekt de wind wat aan en moeten we zelfs overwegen een rifje te zetten. Even plotseling als de wind aantrekt gaat hij weer liggen.
Noodweer barst los
Aan het eind van de middag laten we in Pampushaven het anker vallen en gaan we een prachtig avond tegemoet. Hoewel er fikse buien worden verwacht, gaan we met een gerust hart te kooi. Dat onze nachtrust een paar uur later ruw zal worden verstoord kunnen we dan nog niet bevroeden.
Rond een uur of twee barst het noodweer los. Hoewel we alle vertrouwen hebben in ons anker, houden we toch scherp in de gaten of we veilig blijven liggen. Het lijkt allemaal goed te gaan totdat de harde wind met een ruk draait en ons anker gaat krabben.
Ankerlicht ontbreekt
Binnen een vloek en een zucht hebben we de motor gestart en halen we het anker binnen om een paar honderd meter verder in de beschutting van een strekdam te gaan liggen. Voordat de duisternis inviel hadden we gezien dat hier nog een jacht moet liggen, maar we kunnen geen ankerlicht ontdekken.
Na een worsteling van een half uur liggen we weer als een huis. Drijfnat en enigszins verkleumd zitten we met een kop hete thee in de kajuit en wachten we tot de bui over is getrokken. Hoe kan het dat we los zijn geraakt, vragen we ons af. Ons Rocna anker heeft ons nog nooit in de steek gelaten. In Camariñas hebben we zelfs achter het anker een week lang een stormdepressie getrotseerd. Ook nu hebben we meer dan voldoende ketting gestoken.
Zodra de donderbui in kracht afneemt, kruipen we weer onder de dekbedden. Even plotseling als het slechte weer van zich deed gelden, keert de rust weer. Straks naar de haven, zeggen we tegen elkaar. Dan kunnen we in ieder geval een paar nachten rustig slapen. Op dat moment weten we niet dat ons nog een fikse uitdaging staat te wachten.
In de greep van het fontuinkruid
In alle rust varen we ’s morgens Pampushaven uit. Naar Marina Muiderzand is het maar een paar mijl. Over een uurtje liggen we in en box en zitten we aan de koffie, denken we.
Als we in de richting van de vaargeul varen – aan bakboord ligt een ondiepte – zien we steeds vaker slierten waterplanten. Eerst denken we nog dat het wel mee zal vallen, maar dan beseffen we dat we middenin een veld met fonteinkruid zijn beland.
Onze snelheid loopt drastisch terug. Uit voorzorg zetten we de schroef uit z’n werk en proberen we onder zeil uit het verstikken kruidenveld te geraken. Dat valt tegen. Ondanks dat de wind is aangetrokken tot 10 knopen, maken we nauwelijks voortgang. Overstag gaan lukt ook bijna niet en we dreigen steeds vaster te komen in de verstikkende greep van het fonteinkruid.
Uren zijn we bezig om de vaargeul te bereiken. Daar is het een paar meter dieper en moeten we volgens ons bevrijd zijn van die vermaledijde waterplanten. Zeilen lukt nauwelijks en we raken steeds verder uit koers. Gelukkig komen we in iets dieper water en verdagen we niet op de ondiepte.
Eindelijk bereiken we de vaargeul, maar onze snelheid komt niet boven de knoop uit. Aan het roer hangt een enorm woud aan slierten fonteinkruid. Het lijkt alsof duistere krachten ons willen beletten Marina Muiderzand te bereiken.
Wat we ook proberen, het lukt niet om het oerwoud van stugge slierten fonteinkruid dat aan de NOMAS hangt te verwijderen. Dan maar een keer achteruit slaan, besluiten we. Dat heeft effect. Een omvangrijke bos waterplanten laat los. Hoewel de snelheid iets oploopt, zijn we nog steeds niet bevrijd van de groene ellende.
Veld waterplanten achter de boot
”Laten we nog maar een stuk achteruit varen”, zeggen we tegen elkaar. “Misschien dat de rest dan ook loskomt.” Dat lukt en opnieuw zien we een veld waterplanten achter de boot drijven. Nog steeds zijn we niet helemaal bevrijd van de aanhangsels, maar we kunnen nu in ieder geval met een redelijke snelheid naar de haven.
Eenmaal afgemeerd in een riante box in Marina Muiderzand kunnen we de laatste resten fonteinkruid van het roer verwijderen. Voor zover we na kunnen gaan, is de schroef gevrijwaard gebleven van die groene boosdoener.
Met de avonturen van het afgelopen etmaal sluiten we de eerste zes weken van onze zeilreis 2022 af. Tijd om even vakantie te houden, vinden we. Dat komt goed uit, want de komende dagen staat er nauwelijks wind. Zo hebben we ruimschoots de tijd om te bedenken om we na deze week naar het zuiden gaan om Zeeland te verkennen of dat we koers zetten naar de Wadden.
Informatie over fonteinkruid
Wil je weten of fonteinkruid in jouw vaargebied een bedreiging vormt? Kijk op www.waterplantmelder.nl of download de app.
Geef een reactie