Twee keer lagen we met ons zeiljacht bij Gibraltar. Nu gaan we er met de camper naartoe om herinneringen aan ons verblijf van toen op te halen. Nadat we de apen op ‘The Rock’ gedag hebben gezegd, rijden we verder naar Ricon de Victoria en belanden we drie dagen later in Castell de Ferro waar we, opnieuw, een plek vinden op nog geen honderd meter van het strand.
Vanaf het moment dat we aan ons avontuur met de camper begonnen, wisten we al dat we Gibraltar zouden opnemen in ons reisschema. Met de NOMAS lagen we ooit zes weken in de haven van La Linea de Conception. Een paar jaar later gooiden we het anker uit in de baai ten noorden van de jachthaven.
Beide keren hadden we een prachtig uitzicht op de rots van Gibraltar. Vooral de foto met de NOMAS op de voorgrond en de rots – gedeeltelijk gehuld in een wolk – op de achtergrond roept nog steeds herinneringen op aan bijzondere zeiltochten.
Op naar ‘The Rock’
Nu staan we met onze camper aan de rand van de jachthaven. Opnieuw kijken we uit op de rots, zij het dat de wolk van toen ontbreekt. Ook nu weer beleven we van nabij het spectaculaire opstijgen van een vliegtuig van de korte landingsbaan.
Even twijfelen of we de wandeltocht van een minuut of twintig naar Gibraltar moeten ondernemen. Dan trekken we resoluut de wandelschoenen weer aan en gaan we op pad, paspoorten in de rugzak naast een flesje water voor onderweg.
Na ruim een kwartier komen we bij de grenscontroles. Jawel, eerst moeten we ons paspoort laten zien bij de Spaanse grenswachten, daarna komen we bij de Immigrations Officer. In beide gevallen keuren de heren ons en onze grensdocumenten nauwelijks een blik waardig. We kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat alles meer voor de vorm is dan dat er daadwerkelijk wordt gecontroleerd.
Onvervalste fish and chips
En dan zijn we ineens buiten Europa. Toen we hier een paar jaar geleden waren zagen we overal protestborden tegen de Brexit. Ook voor de inwoners van Gibraltar was de ingrijpende stap van de Britse regering echter onontkoombaar. Tegen een echte Gibraltees moet je het waarschijnlijk niet zeggen, maar voor ons gevoel is het hier nog Engelser dan Engels, hoewel de meeste inwoners destijds graag in de Europese Unie wilden blijven.
Neem bijvoorbeeld het gerecht dat hier in ieder restaurant wordt geserveerd: Fish and Chips. Vooral de vele Amerikaanse toeristen doen zich er tegoed aan. Wij laten de vette hap aan ons voorbij gaan, maar we vertrekken niet voordat we in de pub een onvervalste pint hebben genuttigd.
Naar de apen van Gibraltar
Gaan we wel of niet de rots op? Die vraag houdt ons bezig als we door de drukke winkelstraat lopen. Eerst shoppen bij warenhuis Marks & Spencer, waarna we een resoluut besluit nemen. Nu we hier weer zijn gaan we met de kabelbaan naar de top van de rots. Wat is immers een bezoek aan Gibraltar zonder dat je de apen hebt gezien?
Als we na een middag sightseeing teruglopen naar de grens komt er net een vliegtuig aan. De start- en landingsbaan moet je oversteken om van Gibraltar weer in Spanje te komen. Dat kost wat tijd, want als er een vliegtuig gaat landen of opstijgen, gaat de landingsbaan aan beide zijden dicht voor het verkeer. Gebeurt dat aan het einde van de werkdag, zoals nu, dan stokt het verkeer in Gibraltar en neemt de drukte bij de grensovergang snel toe.
Veilige camperplaats in La Linea
Mocht je in het zuiden van Spanje zijn, sla dan zeker een bezoek aan Gibraltar niet over. In alle opzichten is het een bijzondere belevenis. Bij de jachthaven van La Linea zijn prima plaatsen voor de camper. Hoewel deze Spaanse plaats berucht is vanwege de drugsmokkel, sta je hier veilig. Regelmatig surveilleert de politie, medewerkers van de haven komen vaak langs en de beveiligers houden een oogje in het zeil.
Na onze inspannende tocht naar, op en in Gibraltar zijn we toe aan een rustmomentje. Dat vinden we op een kleine camperplaats in Rincón de la Victoria, iets ten noorden van Málaga. Hier wordt het nodige van je stuurmanskunst gevraagd want erg ruim bemeten is het allemaal niet, maar je staat er geweldig. Het strand – leuke boulevard – is vlakbij en langs de kust loopt een fietspad naar Málaga. Vind je die zeventien kilometer naar het centrum van de stad teveel van het goede dan kun je de bus nemen. Die stopt vlakbij de camperplaats.
Behalve een paar flinke fietstochten houden we ons hier rustig. Tenminste, als de je tocht naar de Mercadonna niet meetelt. Die supermarkt ligt niet ver van de camperplaats, maar de weg er naartoe is me toch steil. Als het meisje bij de kassa vraagt of we een uitrijkaart voor de parkeergarage willen hebben hoort dat we op de fiets zijn is ze even stil van verbazing. “Magnifico”, klinkt het na een paar seconden vol bewondering.
Tussenstop in Castell de Ferro
Onze volgende bestemming is Almerimar, maar we vinden het te ver om in een keer te rijden. Daarom lassen we een tussenstop in. Zo belanden we na een indrukwekkend fraaie route door een bergachtig landschap, waarbij we bijna voortdurend uitkijken op de Middellandse Zee, in Castell de Ferro.
Als hier in de zomermaanden de toeristen neerstrijken zal het ongetwijfeld een levendige boel zijn, nu is het – laten we het voorzichtig formuleren – rustig. Veel bars en restaurants zijn dicht. Dat maakt ons dit keer niet veel uit, de voorraad die we aan boord hebben is ruim voldoende. De camperplaats ligt tegen het strand aan en we maken een stevige wandeling over de boulevard.
Zodra de middagzon verdwijnt achter de hoge rotswand aan de rand van de camperplaats verdwijnt, wordt het direct een stuk frisser. Prima moment om ons onder het genot van een inspirerend glas vino tinto te buigen over de volgende bestemming. Na rijp beraad besluiten we bij ons plan te blijven. Op naar Almerimar dus. Ook daar hebben we de nodige herinneringen liggen.
Geef een reactie