Schitteren door afwezigheid

Onlangs werd ik uitgenodigd om aanwezig te zijn bij de prijsuitreiking na afloop van een groot zeilevenement. Niet alleen mocht ik met een versnapering in de hand met de deelnemers terugblikken op een enerverende wedstrijd, samen met een lokale bestuurder werd ik op het podium verwacht om een aantal prijzen te overhandigen en de winnaars geluk te wensen.

Toen iemand van het organisatiecomité de naam van een van de winnende teams bekendmaakte, bleef het stil op het podium. Blijkbaar vonden die deelnemers het niet nodig naar de bekendmaking van de uitslagen en de overhandiging van de prijzen te komen. Ook andere prijswinnaars schitterden door afwezigheid.

Minachting

Dergelijk gedrag stoort mij. Het was mij al vaker opgevallen dat het niet voor alle deelnemers aan een zeilwedstrijd usance is ook aanwezig te zijn bij de prijsuitreiking. Ik vind dat een minachting voor de vele vrijwilligers die geheel belangeloos druk in de weer zijn om een vlekkeloos evenement neer te zetten.

Zeilwedstrijden, groot en klein, kunnen alleen worden georganiseerd dankzij de inzet van vrijwilligers. Mensen die zelf hun boot in de box of op de kant laten liggen voor het plezier van anderen. Zij nemen verantwoordelijkheid, steken hun nek uit en getroosten zich veel moeite om alles in goede banen te leiden. Is het dan teveel gevraagd om, al is het maar uit waardering voor de inspanningen van deze mensen, naar de prijsuitreiking te komen?

Warm applaus

Al eerder heb ik mij hier druk om gemaakt, maar het viel mij destijds op dat er nauwelijks reacties uit de zeilerswereld kwamen. Eentje sprong toen wel in het oog. Ik zal ‘em u niet onthouden. “Ik heb al zoveel van die bekers en andere handel gekregen, daar zit ik echt niet meer op te wachten”, luidde het argument. Tsja, denk ik dan.

Laten we vanaf nu afspreken, dat we de organisatoren van een zeilevenement niet meer in de kou laten staan. Dus, wie op de wedstrijdbanen te vinden is, verschijnt ook bij de prijsuitreiking. En standaard een warm applaus voor iedereen die er tijd en energie in steekt om zijn medezeilers te plezieren.

Deze column verscheen eerder in Zeilen (augustus 2014)

De foto dient slechts ter illustratie en heeft geen directe relatie met de tekst.