In Cascais hadden we een rustmoment, nu is het stevig doordouwen. De twee laatste etappes vergen allebei minstens een lange dagtocht. Vooral het traject van Sines naar Portmão (80 mijl) betekent vroeg op en met donker weg als we voor het vallen van de avond op onze eindbestemming willen zijn. Maar het einde is in zicht.
Ook de baai bij Cascais verlaten we bij het krieken van de dag. De voor anker liggende zeeschepen en de opkomende zon zorgen voor fraaie beelden. Vanaf de brug van één van de schepen zwaait en eenzame wachtsman naar ons. Verder is het vooral stil.
Finish in beeld
Zelfs de zee houdt zich rustig. Er staat nauwelijks wind en van de deining hebben nog weinig last. Stevig zeilen zit er vandaag niet in, verwachten we. Eigenlijk maakt ons dat ook niet zoveel uit. Nu we de finish in zicht hebben, willen we het liefst zo snel mogelijk afmeren in Marina Portimão.
Over de tocht naar Sines valt weinig te melden. We zijn zo langzamerhand aan ons dagelijkse ritme gewend. Ontbijtje, anker op en koers zetten naar de volgende ‘stopover’. En tussendoor een beetje kijken naar de dolfijnen, de koers in de gaten houden, lezen, eten en niks doen. En voor je het weet, is er weer een dag voorbij.
Als we aan het einde van de middag het baaitje bij Sines naderen, is de wind stevig aangetrokken. Tot onze verrassing liggen er nogal wat schepen voor anker. Allemaal op weg naar het zuiden, stellen we vast. De meeste boten hebben we ook al in Cascais en eerder gezien.
Nog voordat het licht is, gaan we ankerop en zetten we koers naar Kaap St. Vincent. Er staat een stevige deining die het leven aan boord er bepaald niet comfortabel op maakt. Zeilen zit er niet in, want de wind laat het afweten. Wel proberen we nog een steunzeiltje te zetten, maar dat wordt geen succes. Dan maar een poosje afzien.
Voortdurend houden we uitkijk om de talrijke vasthaken te ontwijken. Onze grootste angst is, dat we vast komen te zitten in zo’n ding. En dat gevaar is niet denkbeeldig. Eerder spraken we de bemanning van een catamaran die een visstaak tussen roer en romp kregen. Muurvast zat het ding en het kostte de opvarenden veel moeite om los te komen.
En dan de zomer in
Tegen het einde van de middag zien we eindelijk de contouren van de fameuze kaap in het uiterste zuidwesten van Europa, Kaap St Vincent. Hier kan het indrukwekkend onrustig zijn, maar wij slagen er dit keer in vlak langs de imposante rotsen te varen.
Zodra we de koers verleggen van zuid naar oost, lijkt het alsof we de Zuid-Europese zomer invaren. De temperatuur gaat omhoog, het water is vlak – we zitten aan hoger wal – en de noordelijke wind trekt aan. Met acht knopen stuiven we aan de wind richting Portimão. Dit is zeilen zoals we dat graag willen.
Champagne en emotie
Het gaat hard en we moeten zelfs reven. Zodra we dat hebben gedaan, zakt de wind wat in naar een gematigde vijftien knopen en kunnen we weer met voltuig verder. Het lijkt wel alsof onze Nomas een eindsprint inzet. Alle elementen werken mee om de slotfase van onze reis tot een bijzonder moment te maken. Niet in de laatste plaats de prachtige zonsondergang.
Net voor het donker wordt, varen de de rivier op. Op de pier worden we al verwelkomd door vrienden en vanaf een van de geankerde jachten klinkt een oproep via de marifoon. “Welkom, wat leuk dat jullie er zijn.” Licht geëmotioneerd meren we af in Marina Portimão waar even later de kurk van de champagnefles knalt.
Geef een reactie